8 listopada 1945 w Warsztatach Szkolnych w Litvínově, w części miasta zwanej Osada (z niemieckiego Siedlung), spotkała się grupa dziewięciu pasjonatów. Już pół rok po wojnie założyli klub niosący nazwę SK Stalinovy závody, sekcja hokeja, Horní Litvínov, który swoją działalnością nawiązywał do okresu przedwojennego, kiedy to w Litvínovie hokej można było uprawiać przede wszystkim w miejscowej organizacji Sokol.
Równolegle z klubem w mieście działała również starsza organizacja Čechie (Korda) Litvínov, mogąca się pochwalić dłuższą tradycją oraz wyższym poziomem sportowym.
HOSK SZ Horní Litvínov grał na zamarzniętym boisku do siatkówki, które znajdowało się pod powierzchnią dzisiejszego głównego lodowiska Stadionu Zimowego im. Ivana Hlinki.
W pierwszym roku działalności zespół zagrał kilka meczów, których wyniki jednak siź nie zachowały. Zachowały się jednak nazwy przeciwników: Souš, Most, Dolní Jiřetín, Hvězda Osek, Kopisty, Viktoria Lom.
W następnych latach Litvínov grał w klasie I A. Mecze były rozgrywane tak, jak na to pozwalały warunki pogodowe.
Uczestnictwo w rozgrywkach
- 1945-46 okręgowe rozgrywki pucharowe
- 1946-51 regionalne rozgrywki w województwie
- 1951-52 zwycięstwo w pierwszej klasie, awans do ligi
- 1952-54 liga województwa usteckiego
- 1954-55 zwycięstwo w lidze oraz sukces w kwalifikacjach do ligi regionalnej
- 1955-56 zwycięstwo w regionie oraz awans do rozgrywek ogólnokrajowych (późniejsza II liga)
- 1956-58 rozgrywki ogólnokrajowe - II liga
- 1958-59 pierwsze miejsce i awans do I ligi
- 1959-2014 NIEPRZERWANY udział w najwyższej czechosłowackiej lidze (od roku 1993 czeskiej), w sezonie 2013-14 – 55. rocznik
Na początku tej dekady Litvínov nadal grał w klasie I A. W roku 1952 wygrał tą klasę, a następnie z powodzeniem awansował do Ligii Województwa Usteckiego. W tej lidzie klub pozostał przez trzy następne lata.
Hokej i rozgrywanie meczów cały czas zależały od kaprysów pogody. Jak nie było mrozu, mecze się nie odbywały... W październiku 1954 roku wybrano nowy komitet sekcji. Przewodniczącym komitetu stał się Josef Šatný do klubu z Kordy (Čechie) Litvínov przeszedł trener František Voříšek oraz kilku wiodących zawodników Čechie.
Rozpoczęła się tzw. złota pięciolatka litvínovskiego hokeja.
W roku 1955 Litvínov zajął pierwsze miejsce w grupie „B“ Ligii Województwa Usteckiego. W walce o tytuł mistrza województwa zwyciężył nad najlepszym klubem grupy „A“. czyli nad zespołem Lovosic (wyniki 6:5 i 7:4).
Później przyszło zwycięstwo w ramach kwalifikacji o awans do ligi regionalnej, po wyeliminowaniu mistrza Województwa Karlovarskiego RH Karlovy Vary (wyniki 13:1 i 13:9).
W tym samym roku (1955) w Litvínovie wybudowano stadion zimowy ze sztucznym lodowiskiem.
Już w roku 1956 przyszło zwycięstwo w jednej z trzech grup Ligii okręgowej oraz zwycięstwo w kwalifikacjach o awans do drugiej ligi. W kwalifikacjach, które odbywały się w formie rozgrywek turniejowych, Litvínov pozostawił w tyle Hostivař (wyniki 3:7 i 15:1) oraz Třebíč (wyniki 7:2 i 3:4). Zwycięstwo przyniósł najlepszy stosunek wyników!
W latach 1956 – 58 drużyna startowała w jednej z grup drugiej ligi. Zespół najpierw zajął czwarte miejsce spośród sześciu uczestników a potem czwarte miejsce spośród dziewięciu zespołów. W końcu w sezonie 1958/59, po przyjściu grającego trenera Miroslava Kluca z Chomutova, klub z dużą przewagą zdobył sensacyjne pierwsze miejsce spośród dwunastu klubów i awansował do pierwszej ligi!
To okres, kiedy klub zdobywał doświadczenie w zakresie hokejowej ekstraligi.
W pierwszym sezonie ligowym dzięki wielkiemu entuzjazmowi zespół utrzymał się w rozgrywkach, czym zaskoczył cały sportowy świat, który wcale nie wierzył w prowincjonalny klub.
Po sezonie 1961/62, trzeci w czechosłowackiej elicie, klub z przedostatniego miejsca w tabeli miał spaść do niższej ligi, ale Tatra Kolín, zwycięzca drugiej ligi, w ostatniej chwili wycofała się z rozgrywek wyższej lidze. Uczestnictwo w pierwszej lidzie zostało więc utrzymane. Na zawsze...!
Klub w następnych latach też zawsze się bronił przed spadkiem, ale nigdy do tego nie doszło.
Najlepszym miejscem w lidzie, w której grało dziesięć zespołów, było trzykrotne siódme miejsce.
Pierwszym litvínovskim reprezentantem został Jaroslav Walter. Najlepszymi zawodnikami w klubie byli wtedy przede wszystkim: bramkarze Bruk i Trup, obrońcy Kýhos, Dům, Nikodým, Piskač, napastnicy Kluc, Galina, Zíma, Hudec, Štěrba.
Wszyscy byli zawodnikami, który razem z klubem awansowali z rozgrywek wojewódzkich do ligi, co było unikatem i doskonale scaliło drużynę. Pałeczkę po nich przejęli J. i M. Beránkovie, Kašťák, Nedvěd, Ulrych...
Pod koniec dekady w zespole zadebiutowała młodzież, reprezentanci juniorów Hlinka, Bubla, Machulda, Ruml i inni, którzy potem stali się oporą.
Pomimo ciężkiej pozycji nowicjusza w czechosłowackiej elicie w Litvínovie było duże zainteresowanie hokejem. Źródła historyczne podają, że na otwarte trybuny podczas atrakcyjnych meczów wchodziło nawet dziesięć tysięcy kibiców.
Hlinka i Bubla wyrośli na gwiazdy Litvínova oraz reprezentacji narodowej, trzykrotnie zostali też mistrzami świata (1972, 76 i 77). To właśnie ich generacja, generacja pierwszych wychowanków zespołu „A“, była autorem pierwszych klubowych sukcesów w lidze krajowej.
W roku 1975 po raz pierwszy klub zajął miejsce w górnej połowie tabeli (4 miejsce z po raz pierwszym pozytywnym wynikiem).
Trzy lata później, w sezonie 1977/78, klub znalazł się na drugim miejscu.
W tym sezonie hokej w Litvínovie przeżywał wielki boom. Większość meczów rozgrywanych na naszym lodowisku była wysprzedana lub prawie wyprzedana. Drużyna też po raz pierwszy zanotowała dwumiejscowy wygrany wynik w lidze (10:0 w meczu z Koszycami), długo też przewodził tabeli. Klub sobie zapewnił srebrne medale w wyniku odniesionego na swoim terenie zwycięstwa w ostatniej rundzie rozgrywek nad Spartą, w ramach meczu o drugie miejsce (wynik 3:1).
Ekstraligowy hokej w naszym mieście zapuścił silne korzenie. Cały czas się poprawiała praca z młodzieżą, rosło też zainteresowanie kibiców.
Kadra Litvínova w tych czasach była dosłownie przepełniona doskonałymi zawodnikami, pośród których przeważały typy ofensywne. Drużyna często występowała z czterema formacjami ataku. Dla trenerów było ciężko odejmować decyzje o tym, kto nie wystąpi w danym meczu...
Litvínov grał najbardziej atrakcyjny hokej w lidze, o czym cały czas pamiętają kibice. Prawdopodobnie zbytnie ukierunkowanie się na grę ofensywną było powodem tego, dlaczego przynajmniej w jednym przypadku klub utracił tytuł.
Blisko do sukcesu w rozgrywkach było w roku 1984. Wtedy tytuł zdobyła Jihlava, która na wojnę ściągnęła zawodników z całego kraju, wraz z litvínovskimi - Rosolem i Klímą. Pomimo to w tym sezonie nasz zespół pokonał ich trzykrotnie!
Litvínov potem raz zajął trzecie miejsce, a następnie dwukrotnie czwarte miejsce. Regularnie dostarczał zawodników do kadry narodowej we wszystkich kategoriach wiekowych. Regularnie też wygrywał stosunkiem gol 7:3, a z Koszycami mecze kończyły się wynikiem 8:11...
Wyrastały następne wielkie osobowości: P. Svoboda, Kadlec, Kokrment, Uvíra, Procházka, Kýhos, Růžička, Rosol…
Rozpoczęcie budowy drugiego krytego lodowiska w roku 1979 (budowę zakończono w roku 1982) skutkowało znaczącą poprawą pracy z młodzieżą. Żaden utalentowany chłopak w mieście i w jego okolicach nie uszedł uwadze trenerów i funkcjonariuszy klubu. Litvínov zaczął zdobywać mistrzowskie tytuły. Najwięcej tytułów otrzymaliśmy w kategorii młodsi juniorzy (później juniorzy).
W nowych warunkach społeczno-ekonomicznych po rewolucji w roku 1989 głównym gwarantem hokeja w Litvínowie była firma Chemopetrol, później Unipetrol. Pod koniec dekady przyłączyło się do niej również miasto Litvínov.
Zespół jedynie wyjątkowo nie grał w play-off. W roku 1991 drużyna po raz trzeci w historii zajęła drugie miejsce za Jihlavą, z którą przegrała w finale play off, wcześniej w półfinale we wspaniałych meczach eliminując z gry Duklę Trenčín.
W roku 1996 zespół zajął najwyższe miejsce w czeskiej lidze. W ćwierćfinale play off wyeliminował Zlín, w półfinale faworyzowaną Spartę i dopiero w finale uległ zespołowi Vsetína.
Do grupy czterech najlepszych zespołów w latach 1990 do 1993 klub zakwalifikował się czterokrotnie, biorąc udział w niezapomnianych seriach półfinałowych rozgrywek z Trenčínem (1991 i 1992) oraz ze Spartą (1996).
Wyrastała następna silna generacja, dotyczyło to przeważnie rocznika 1971: Beránek, Reichel, Ručinský, Šlégr, Lang, Čaloun. Po prekursorach, takich jak Hlinka, Bubla, Klíma, P. Svoboda i Růžička, również oni dostali się do NHL, a ośmiu z nich swoją karierę ukoronowało złotym medalem na Zimowej Olimpiadzie w Nagano w roku 1998.
Potem do najsławniejszej ligi świata z Litvínova dostali się P. Rosa, Škoula, Pilař, Piroš oraz inni.
Ważnym był sezon 1994/95, kiedy to do Litvínova z przerwanej NHL powrócili P. Svoboda, Šlégr, Ručinský oraz Lang, natomiast pod koniec dekady na całe dwa lata również Reichel.
W uzyskaniu tytułów mistrza świata w roku 1996 i 1999 wyraźny udział mieli litvínovscy wychowankowie Kysela, Reichel, Lang, Franěk, Ručinský i Čaloun.
Juniorzy w roku 1995 uzyskali srebrny medal.Kobiety od roku 1996 w kolejnych pięciu latach zdobywały tytuły mistrzyń Czech.
Ivan Hlinka rozpoczął karierę trenerską w NHL i stał się pierwszym Europejczykiem, który jako główny trener pracował cały sezon (w Pittsburghu). Razem z zespołem awansował aż do półfinału. Potem pracował w Omsku, ale głównie w reprezentacji narodowej.
Ivan Hlinka zmarł tragicznie 16 sierpnia 2004 roku w wypadku samochodowym pod Karlovymi Varami.
Czeska drużyna z wyraźnym wsparciem litvínovskich zawodników (Reichel, Ručinský) oraz z trenerem Ivanem Hlinką w roku 2001 hattrickiem zdobyła złoto na MS.
Jiří Šlégr w roku 2005 stał się członkiem prestiżowego Triple Gold Clubu. Wygrał olimpiadę, Stanley Cup a w roku 2005 również mistrzostwo świata. W tym samym roku klub świętował 60-lecie istnienia i w pomieszczeniach sekretariatu klubu otwarto muzeum (patrz osobny rozdział).
Następnym litvínovskim mistrzem świata w roku 2010 został Lukáš Kašpar. Drugi tytuł w funkcji asystenta trenera uzyskał Ondřej Weissmann.
Ważnym dla Litvínova okazał się również sezon 2004/05, kiedy to ponownie z powodu przerwy w rozgrywkach w NHL przywitał w domu swoich sławnych zawodników zza oceanu: Šlégra, Reichela, Ručinského, Škoulu a Kůrku. Awansował do ćwierćfinału play off.
Inaczej było w latach 2002 – 2004 i 2006 – 2007, kiedy klubu zabrakło w rozgrywkach kwalifikacyjnych. W roku 2002 klub unikną baraży dopiero w wyniku wygranej w pamiętnym mieczu ostatniej rundy nad Kladnem (wynik 2:1), które potem odpadło. Podczas meczu drużynę do wali zagrzewało kilkuset kibiców.
Najlepszym wynikiem klubu w ekstralidze był półfinał w roku 2000. W latach 2008 i 2009 drużyna dwukrotnie zakwalifikowała się do ćwierćfinału. Juniorzy pod koniec dekady zdobyli w ekstralidze brązowy medal.
Początek tej dekady był udany. Zespół w roku 2011 po dziesięciu latach zanotował zwycięską serię w play off. W rundzie wstępnej wygrał nad Pilznem (3:1 na mecze). Został pokonany dopiero przez późniejszego mistrza Třinec.
10 sierpnia 2011 klub zmienił nazwę na HC VERVA Litvínov, reklamując w ten sposób produkty Benziny, głównie paliwo Verva. Czarno-żółta hokejowa historia toczy się dalej.
Drużyna „A“ (Ekstraliga - ČSR, ČSSR, ČSFR, od r. 1993 ČR) |
|---|
| 2. miejsce - 1978, 1984, 1991, 1996 |
| 3. miejsce - 1982, 1990, 1992 |
| 4. miejsce - 1975, 1986, 1993, 2000 |
| zwycięzca Tipsport Hockey Cup (2003) |
| Liga europejska - ćwierćfinał (1997) |
| 53 lata nieprzerwanego uczestnictwa w najwyższej lidzie (1959 - 2011) |
Juniorzy |
|---|
| mistrz ČSSR - 1966, 1989 |
| 2. miejsce - 1995 (ČR) |
| 3. miejsce - 1990 (ČSFR), 1988 (ČSR), 2002, 2009, 2010, 2012 (ČR) |
| 4. miejsce - 2000 (ČR) |
Dorost |
|---|
| mistrz ČSSR - 1985, 1986, 1987, 1988 a 1989 |
| mistrz ČSFR - 1990 a 1992 |
| mistrz ČR - 1994, 1995, 1997 a 1998 |
Starsi žacy |
|---|
| mistrzowie ČSR - 1975 |
| mistrzowie ČR - 1995 (VII klasa) |
| mistrzowie ČR - 2000 (IX klasa) |
Kobiety |
|---|
| mistrzynie ČR - 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2004 |
| 2. miejsce - 2001, 2002, 2003 |
| 3. miejsce - 1994, 1995, 2011, 2015, 2016, 2017 |
Plán ledu
Fanshop
EN
